Desem

Omdat ik huisarts ben, schrijf ik maandelijks een column in het Eilanden Nieuws, de plaatselijke krant. Mensen lezen eens over mijn vak, ik ventileer mijn frustraties en ik raak mijn schrijfkriebels een beetje kwijt. Mijn laatste column ging over de zorg voor mijn zuurdesem Donna en over hoe ze soms een veeleisende patiënte is, maar altijd een sterke vrouw met een eigen karakter. Zelden heb ik zoveel reacties gehad op een stukje. Zo stond ineens Jan voor mijn deur.

Ik herkende hem vaag, maar hij moest me zelf uitleggen dat ik hem jaren geleden, tijdens een waarneming, eens op mijn spreekuur gehad had. Jan woont bij me om de hoek en hij bakt al 40 jaar zijn eigen brood. Hij liet me pardoes een stukje proeven. We spraken over desems en ik liet hem mijn keuken zien. Hij houdt van een droge desem met weinig zuursmaak en hij maalt zijn eigen graan. Dat klinkt leuk... Dat wil ik ook... Daar ga ik me in verdiepen! Ik ben nog een baby in vergelijking met Jan. Hij bakt op het gevoel, ik op recept. Hij kent zijn ingrediënten van haver tot gort, ik hou een Excel-bestandje bij om te leren wat ik kan bijschaven. Jan is het soort bakker dat ik wil worden. Hij loopt over van de tips en de kennis.

Hij beloofde me zelfs een stukje van zijn desem! Ik ga zijn desem toevoegen aan de mijne en dan is Donna voortaan nog meer een oer-eilander dan ze al was! Evolutie! Selectie!